Wieś położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kolsko, nad rzeką Obrzycą, nieopodal Jeziora Sławskiego.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim.
Historia
Konotop wzmiankowany jest już w średniowieczu.
Zdjęcie pochodzi z www.wikipedia.org i przedstawia ruiny mauzoleum
Tradycyjny przekaz głosi, że nazwa miejscowości wywodzi się od mokradła, w którym topiły się konie. Zmodyfikowana wersja tej opowieści twierdzi, że nazwa Konotop to imię wodnika, który zamieszkiwał okoliczne bagna i wciągał do nich przejeżdżających kupców. W istocie przepływająca opodal rzeka Obrzyca (nazywana także Leniwą Obrą lub Gniłą Obrą) mogła w średniowieczu tworzyć niebezpieczne rozlewiska.
Najprawdopodobniej pierwsza osada powstała tu
w XIII wieku. Już w 1308 roku istniał miejscowy kościół św. Anny. W XV wieku wieś należała do rycerskiego rodu von Zabel/Zabeltitz. Ich posiadłością był również pobliski Otyń. Imienna wzmianka
o właścicielu Konotopu pochodzi z 1451 r. – wspomniany jest Sigismund von Zabeltitz. Jako że członkowie rodu Zabeltitz byli rycerzami-rabusiami (z niem. Raubritter), to najprawdopodobniej oni, wzorem innych raubritterów, wznieśli murowaną siedzibę rycerską, która wymieniana jest w źródłach z połowy XVI wieku. Za swoją zbójecką działalność dwóch członków rodu zostało skazanych na śmierć przez księcia głogowskiego Jana II. Konotop znajdował się w rękach Zabelów do roku 1482.
Na początku XVI wieku nowym panem Konotopu został Balthasar von Löbell,
a następnie Wolff von Dyherrn (w 1572) roku. Najprawdopodobniej w XVI w. wzniesiony został renesansowy dwór o charakterze obronnym (otoczony fosą). Pierwszy kościół zbudowany w Konotopie najprawdopodobniej uległ zniszczeniu (pożar?), gdyż źródła wspominają o budowie kościoła w połowie XVI w. Wkrótce po zakończeniu budowy został przejęty przez protestantów i znajdował się w ich rękach w okresie 1550–1654. W trzech kryptach świątyni grzebano właścicieli majątku,
w kaplicach bocznych zachowały się renesansowe i barokowe płyty grobowe oraz epitafia. Jesienią 2010 r. kilka epitafiów zostało skradzionych.
Około 1576 Konotop przeszedł we władanie Sigismunda von Kottwitz, spokrewnionego z Wolffem Dyherrnem. W końcu XVI w. przy kościele wzniesiono drewnianą dzwonnicę, do której dzwon ufundowała Anna von Kottwitz w 1595. Dzwonnica i dzwon (bogato pokryty inskrypcjami) odlany w pracowni Georga Wielda w Żytawie (Zittau) istnieją do dziś. Adam Wenzel von Kottwitz rozpoczął w 1693 r. gruntowną przebudowę dawnego renesansowego dworu, ukończoną w grudniu 1696 r. Na jego miejscu powstała barokowa rezydencja, z powodu bagnistości terenu posadowiona na osadzonych w gruncie dębowych palach. Budowla była zwrócona frontem ku wschodowi i posiadała dwa skrzydła między którymi umiejscowiono ogród. Zachowano fosę, którą rozbudowano i wkomponowano w założenie parkowe.
Między XVI a XVIII w. Konotop wraz z kilkoma innymi okolicznymi miejscowościami (Nowa Sól, Otyń, Kolsko, Klenica) był jednym z nielicznym skupisk polskiej ludności po zachodnim brzegu Odry. Stopniowo nasilające się osadnictwo niemieckie zmieniło charakter etniczny wsi.
Aby podnieść rangę miejscowości, właściciele uzyskali dla Konotopu prawa miejskie. Cesarz Józef I w 1706 nadał miejscowości herb i stosowne przywileje. Uwzględniając nazwę i legendarny przekaz, w herbie umieszczono konia zanurzonego do połowy
w wodzie. Mimo uzyskania praw miejskich i dogodnego położenia między szlakami handlowymi, Konotop nigdy nie rozwinął się w większy ośrodek. Także jego zabudowa zachowała cechy wiejskie. W 1706 do kościoła dobudowano prezbiterium, nadając mu cechy barokowe. W 1742 zbudowano w Konotopie zbór ewangelicki, nazywany w źródłach Bethaus (Friedenskirche). Na polecenie Adama Heinricha von Kottwitz otwarto w Konotopie, w 1790, szkołę ewangelicką. Pod koniec XVIII wieku ludność miasteczka liczyła 831 osób. W XVIII-wiecznym Konotopie prócz założenia pałacowo-parkowego znajdował się folwark, szkoła, szpital (ze względów epidemiologicznych umiejscowiony na obrzeżach), dwa domy parafialne, młyn wodny i 3 wiatraki (identyczne zachowały się w pobliskim Lubięcinie). W tym czasie miejscowość podzielona była na dwie części – miejską i dominialną.
Zniszczenia okresu napoleońskiego oraz przejście miasta pod panowanie pruskie przyczyniły się do zmiany statusu prawno-ekonomicznego Konotopu. Prawo Prus uzależniało posiadanie praw miejskich od spełnienia licznych warunków i obowiązków, na które Konotopu nie było stać. W efekcie Konotop utracił prawa miejskie.
W drugiej połowie XVIII w. nastąpiły liczne zmiany właścicieli wsi. Od 1788 władali nią kolejno von Luckowie, von Rothenburgowie (do 1811), von Falkenhaynowie, von Kalckreuthowie i Foersterowie (od 1845). W XIX wieku infrastruktura części wiejskiej wyglądała następująco: browar, gorzelnia, 2 folwarki i 2 wiatraki, placówka poczty królewskiej, 67 domów. Część wiejską zamieszkiwało 476 ludzi. Część dominialna obejmowała: 2 wiatraki, 4 kuźnie, 3 piekarnie, 4 zakłady krawieckie, folwark, pałac
i 62 domy. Część tę zamieszkiwało 471 ludzi (w tym 34 katolików). Majątek ziemski obejmował również okoliczne folwarki: Marienhof (obecnie Marianki), Mesche (obecnie Mesze) i Heinrichau (obecnie Strumiany). Rządy rodziny Foersterów przyczyniły się do rozwoju gospodarczego. W ich dobrach obejmujących około dwa tysiące hektarów ziemi, z czego 1500 ha stanowiły lasy, 375 ha grunty orne i 125 ha łąki, rozpoczęto meliorację łąk oraz wydobycie torfu. Zadbano o budowę nowych zabudowań gospodarczych, między innymi w folwarku przypałacowym wybudowano gorzelnię (istnieje do dziś). W folwarku zamontowano również prasę do torfu napędzaną silnikiem parowym. Foersterowie nakazali także przebudowę pałacu,
w którym zmieniono dachy i wystrój wnętrz. Odnowiono i przebudowano także założenie pałacowo-parkowe. Wzdłuż brzegów fosy założono park angielski, na jego terenie postawiono nieistniejącą już altanę i neoklasycystyczne okazałe mauzoleum grobowe (obecnie niemal zupełnie zdewastowane), w którym pochowani byli członkowie rodziny Foersterów i skoligaconych z nimi Graeffów. Główny zarys założenia parkowego przetrwał do dziś (aleje spacerowe, kanały boczne fosy, ślady po parkowych rzeźbach). W 1885 r. otwarto w Konotopie szkołę katolicką. W latach 1893-1894 zbudowano z czerwonej cegły okazały gmach sądu obwodowego (Amtsgericht) i aresztu. Był to sąd pierwszej instancji podlegający organizacyjnie Sądowi Krajowemu w Głogowie. Działalność sądu w Konotopie obejmowała 37 miejscowości w powiecie zielonogórskim i 3 w powiecie kożuchowskim. W 1900 wieś liczyła 1073 mieszkańców. Ostatnim, przed II wojną światową, właścicielem majątku był od 1922 r. Kurt Adalbert Lothar Foerster. Z jego inicjatywy, w okresie międzywojennym odnowiono obie istniejące w Konotopie świątynie. W latach 70-tych XX w. kilka rzeźb z kościoła katolickiego trafiło do Muzeum Lubuskiego w Zielonej Górze, gdzie są eksponowane do dziś.
Ożywienie gospodarcze wsi nastąpiło na początku XX wieku dzięki budowie linii kolejowych. W 1906 r. uruchomiono linię łączącą Konotop z Wolsztynem, zaś w 1908 r. wieś uzyskała połączenie kolejowe z Nową Solą. W 1915 r. otwarto tor z Konotopu do Sulechowa. Oprócz dużej stacji kolejowej zbudowano tu również parowozownię pomocniczą z dwustanowiskową halą oraz wieżę ciśnień, a w opodal stacji założono składnicę drewna. Regularnie pociągi osobowe i towarowe kursowały przez Konotop do lat dziewięćdziesiątych XX w., kiedy to z powodu nierentowności zlikwidowano linie pasażerskie. Między 1993 a 1994 r. kolejowy ruch pasażerski na trasach Wolsztyn-Sulechów i Wolsztyn-Nowa Sól przez Konotop prowadziła pierwsza niepaństwowa firma kolejowa w Polsce - Lubuska Kolej Regionalna. Niestety firma ta szybko zbankrutowała i pociągi osobowe przestały kursować. Składy towarowe będące własnością firmy PKP Cargo jeździły z Wolsztyna do Konotopu do czasu likwidacji tutejszej składnicy drewna w 2004 r. Obecnie na stację w Konotopie wjeżdżają tylko muzealne składy osobowe ze skansenu parowozów w Wolsztynie. Linia do Sulechowa została zdewastowana (kradzieże szyn) i na początku XXI wieku częściowo rozebrana.
Pod koniec II wojny światowej, miejscowa ludność obawiając się nadciągającej Armii Czerwonej w styczniu 1945 r. rozpoczęła ewakuację na zachód. Po wkroczeniu radzieccy żołnierze splądrowali zabudowania dworskie i dopuścili się na pozostałych jeszcze w Konotopie Niemcach rabunków i gwałtów.
Po wojnie w majątku ziemskim utworzono PGR, nastawiony w głównej mierze na produkcję mleka. W latach osiemdziesiątych dla rozwijającego się PGR-u postawiono w okolicy cmentarza trzy wielkopłytowe bloki mieszkalne. W folwarku przypałacowym uruchomiono gorzelnię pracującą na potrzeby Polskiego Monopolu Spirytusowego. Niestety wspaniały pałac przy zabudowaniach folwarcznych został zdewastowany
i przez kilkadziesiąt lat pozostawał w ruinie (jeszcze w 2010 r. widoczne były
w ruinach pozostałości zdobień, lokalizacja sal kominkowych). W sierpniu 2010 r. pozostałości pałacu zostały przez obecnego właściciela terenu rozebrane. Po II wojnie światowej dewastacji uległy również niemieckie pomniki na dwóch głównych placach wsi (żołnierzy poległych w wojnie z Francją w latach 1870-1871 oraz żołnierzy poległych w I wojnie światowej). Budynek małego szpitala działającego do 1945 r. przekazano po wojnie polskim repatriantom na potrzeby mieszkaniowe. Podobny los spotkał ewangelicki budynek parafialny. Kościół ewangelicki zaś rozebrano.
W ramach tworzenia ruchu spółdzielczego utworzono (opodal kościoła katolickiego) Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Szkoła podstawowa imienia Marii Skłodowskiej-Curie
w okresie powojennym zajmowała dwa budynki. Młodsze klasy uczyły się w dawnym, poniemieckim budynku szkolnym opodal którego ulokowano także przedszkole. Klasy starsze uczyły się w budynku sądu. Przejściowo miała tu również siedzibę zaoczna rolnicza zasadnicza szkoła zawodowa. Przy dawnym budynku sądu zbudowano salę gimnastyczną i prowadzący do głównego gmachu łącznik mieszczący szatnię, gabinet dyrektora i bibliotekę szkolną. Pod koniec XX w. wybudowano na obrzeżach parku nowy budynek szkoły, w którym znalazło miejsce również przedszkole. Budynki dawnego przedszkola oraz młodszych klas szkolnych zostały sprzedane osobie prywatnej. W 2006 r. na fasadzie budynku szkoły (dawnego sądu) została wywieszona tablica upamiętniająca 300-lecie nadania praw miejskich Konotopowi. Od 1 września 2007 r. w Konotopie istnieje gimnazjum, które wraz ze szkołą podstawową oraz przedszkolem działa ono w ramach Zespołu Placówek Oświatowych w Konotopie.
W miejscowości znajduje się stanica wodna zbudowana w latach 70. XX w. oraz boisko do gry w piłkę nożną. Od 1957 r. w Konotopie istniał Ludowy Zespół Sportowy "Błękitni" koncentrujący się na piłce nożnej. Jego miejsce w połowie lat 90. zajął klub sportowy Mieszko Konotop w ramach którego istnieje drużyna piłkarska oraz sekcja tenisa stołowego. We wsi działa również Koło Gospodyń Wiejskich.
 |
Zdjęcie pochodzi z www.wikipedia.org i przedstawia dzwon z 1595 r. |
Zabytki:
- Dzwon ufundowany z 1595 r.
- Dwór (pałac dworski) z XVII w. - w ruinie
- Mauzoleum (kaplica grobowa) z XIX w. - w ruinie
- Kolejowa wieża ciśnień z początku XX w.
- Budynek szkoły podstawowej (przed II wojną światową gmach sądu) z końca XIX w.
Żródło informacji: http://pl.wikipedia.org/wiki/Konotop_(wojew%C3%B3dztwo_lubuskie)
