Lubień, niemiecka nazwa Lieben.
Stara słowiańska owalnica, położona na obszarze, który sąsiadował z nadaniem Mroczka dla templariuszy w 1244 r. 27.10.1286 r. margrabiowie dołożyli zakonnikom z Sulęcina także „Lybnow”. Jednakże po rozwiązaniu templariuszy, gdy majątek ich przejmowali joannici, margrabiowie odmówili uznania ich praw do Sulęcina i 6 innych wsi, w tym Lubienia. Uczynił to w czasie bezkrólewia książę głogowski Henryk II, który sięgając po władzę w Nowej Marchii, przybył 21.02.1322 r. do Lubniewic. W 4 lata później miasto Sulęcin uznało władzę Wittelsbachów, przez co nadanie Głogowczyka stało się nieważne. Wieś była więc nadal w posiadaniu panującego, zaś spis dziesięcin biskupstwa lubuskiego ok. 1405 r. wykazuje, iż ”Lybnow” miało 64 łany, w tym 4 łany należące do proboszcza i sporą liczbę wolnych łanów rycerskich. Część z nich już w 1412 r. otrzymała w Lenno w „Libenaw” rodzina Rotzo lub Rotsch. W 1476 r. w „Liebenow” pojawiła się rodzina von Schlabendorf, wspomniana jeszcze w 1501 r., gdy trzecia część „Liueno” posiadała rodzina Buntsch. Od 1536 r. jednym z dwóch właścicieli „ Lyvenow” była rodzina von Selchow. Pozostawała ona tu jeszcze w XVIII w. Zniemczona nazwa wsi „Lieben” pojawiła się po raz pierwszy w spisie z 1608 r.
Z rodziną von Selchow związana jest fundacja nowego kościoła. Początki parafii w Lubieniu niektórzy badacze lokują nawet ok. 1200 r. Potwierdzenie znajdujemy dopiero pod rokiem 1405. Parafia należała do dekanatu Ośno w diecezji lubuskiej. Ówczesna świątynia nie dochowała się do naszych czasów, została bowiem w 1645 r. zastąpiona przez nowy kościół w 1645 r. wdowa Maria von Ilon podarowała kościołowi srebrny, pozłacany kielich wykonany przez mistrza B.W. Z połowy XVII w. pochodził również ołtarz przedstawiający scenę ukrzyżowania. Około 1830 r. zbudowano bodajże trzeci, istniejący do dziś kościół. Był on filią port. Parafii w Bobrówku. W kościele znajdowały się dwa dzwony, w tym starszy, przyozdobiony napisem gotyckiej minuskule: „ave Maria gracia plena dominus tecum bene …” Drugi odlany został w 1864 r. przez C. Vosso ze Szczecina.
Majątek w Lubieniu z rąk von Selchowów przeszedł na rodzinę barona von Foquette, a następnie na żonę hrabiego Heinricha XXXIX von Reuss, z domu Knobelsdorf, która jako właścicielka figuruje w wykazie z 1804 r., choć już 3 lata wcześniej majątek przeszedł na własność rodziny von Zulow. W 1816 r. nabył go kapitan Heinrich Wilhelm von Sprenger, który posiadał go jeszcze w 1856 r. Później pojawiła się rodzina Heymann, następnie Neumann.
Na początku XIX w. Lubień obejmowało 11 łanów i 39 domów. Było tu 5 chłopów, 12 zagrodników, 1 półzagrodnik, 15 komorników, kuźnia, cegielnia, 2 leśniczych na 2209 morgów (564 ha) lasu. Do Lubienia należało dwa folwarki: stary i nowy. W 1824 r. założony został folwark Bądecz, a między 1829-31 – Lubocin. W połowie XIX majątek Lubienia obejmował 5470 mórg ( 1396 ha) ziemi, w tym 2780 mórg gruntów ornych, 2450 – lasu i tylko 43 – łąk. W 1913 r. obszar gminy wiejskiej wynosił 355 ha, a dworski 1394 ha. Po wyzwoleniu kościół poświęcono już 29.08.1945 r. Należał wówczas do parafii w Ośnie. Obecną parafię utworzono 26.08.1985 r. W latach 40 Lubień stanowił gromadę w gminie Ośno, a od 05.12.1954 r. przez pewien czas podlegał Gromadzkiej Radzie Narodowej w Smogórach. Do 1975 r. znajdował się w powiecie słubickim. Ludność: 1809 r. – 248, 1913 r. – 405, 1939 r. – 307, 1949 r. – 100, 1958 r. 108, 1970 r. – 306 (w tym 147 kobiet), 1978 r. – 341 (w tym 172 kobiety).
Obecnie wieś zamieszkują 253 osoby.

Źródło: www.osno.pl