Drogomin

Opis

Drogomin jest to niewielka wieś sołecka, położona około 8 km na zachód od Sulęcina. Pierwsza historyczna wzmianka o Drogominie pochodzi z 1244 roku, kiedy to osada wymieniona została wśród 9 innych wsi darowanych wraz z Sulęcinem zakonowi templariuszy przez komesa Mroczka. W połowie XIV wieku wieś wchodziła w skład dóbr Uchtenhagenów ze Słońska. W następnym stuleciu Drogomin został odłączony od majątku. W rejestrze biskupim z 1439 roku jako właściciel wsi podany został Hans Lossow. W 1478 roku margraf Johann przekazał Drogomin kupiony od Nickela Lossow mistrzowi zakonu joannitów – Richardowi von Schuleburgowi. Wieś znalazła się ponownie wśród posiadłości Słońska. W 1774 roku wspomniana została szkoła, do której uczęszczało 19 dzieci. Drogomin wchodził w skład dóbr joannickich aż do 1810 roku. Potem wszedł w skład domeny państwowej.

Początki istnienia kościoła w Drogominie datuje się na schyłek XV wieku. Jednak źródła archiwalne podają informacje o dziale własnościowym miejscowego proboszcza oraz o wysokości katedralnego już w 1405 roku. Być może istniał więc w Drogominie wcześniejszy kościół lub datowanie obiektu należy przesunąć na początek XV stulecia. Aż do XIX wieku świątynia drogomińska pozostawała pod patronatem zakonu joannickiego ze Słońska, następnie subsydiowana była przez państwo pruskie. W miejscowym archiwum parafialnym jeszcze w okresie międzywojennym znajdowały się rachunki kościelne, prowadzone od 1663 roku i księgi, prowadzone od 1774 roku. Na przełomie XVII i XVIII wieku obiekt został przebudowany. Zmianie uległa wówczas forma otworów okiennych. Pod koniec XVII wieku wykonano również nowy ołtarz. W latach 1700-1701 sporządzono nową ambonę i tzw. emporę pańską. W 1717 roku zbudowano stallę proboszczowską wraz ze schodkami do ambony. W 1871 roku wzniesiono nową wieżę kościoła, w miejsce zburzonej w 1865 roku wieży drewnianej. W czasie II wojny światowej kościół nie ucierpiał, był jednak zdewastowany i zaniedbany. Wyposażenie ruchome zostało rozgrabione. W 1947 roku ocalałe dzwony wywiezione zostały do Sulęcina, a stamtąd do Długoszyna. Wywiezione zostały również organy. Na początku lat 50-tych wnętrze obiektu uporządkowano i oddano w użytkowanie miejscowym katolikom. Poświęcenie kościoła p.w. św. Wojciecha Biskupa nastąpiło w czerwcu 1952 roku. Kościół drogomiński pozostawał początkowo w ramach parafii p.w. św. Henryka w Sulęcinie, a od 1978 roku w parafii p.w. Matki Boskiej Różańcowej w Długoszynie.