Miechów

Opis

Miechów jest to średniej wielkości wieś sołecka, położona około 7 km na północ od Sulęcina, przy lokalnej drodze do Gorzowa. Miechów jest wsią o metryce średniowiecznej. Pierwsze informacje o wsi pochodzą z XIV wieku. Początkowo osada ta była związana ze Słońskiem, dzieląc jego losy. Przypuszczalnie pomiędzy rokiem 1427, a 1460 część wsi przekazana została joannitom. Własność joannitów ze Słońska w Miechowie trwała do czasów konfiskaty dóbr zakonu w XIX wieku.

Prawdopodobnie już w średniowieczu w Miechowie istniał kościół. Świadczyć o tym mogą dane o uposażeniu plebana. Najwcześniej znaną świątynią miechowską był (wg księgi Słońskiej) drewniany kościółek, wybudowany w 1665 roku. Obiekt ten został odnowiony w 1738 roku po zniszczeniach wywołanych uderzeniem pioruna. W 1782 roku świątynia ta, będąca wówczas filią parafii protestanckiej w Żubrowie, nie miała duchownego. Księgi parafialne prowadzone były od 1778 roku. Patronem świątyni było wówczas państwo pruskie. W latach 1862 – 64 wzniesiono nowy kościół w stylu neogotyckim. Po II wojnie światowej obiekt poświecony został jako świątynia katolicka w lutym 1946 roku. Początkowo był to kościół p.w. Matki Boskiej z Lourdes, a następnie p.w. św. Jana Chrzciciela. Wkrótce potem odbudowano zniszczony hełm wieży (pierwotnie miał on formę strzelistą). Nie udało się natomiast zrekonstruować – wrzuconych do stawu i przestrzelonych przez Rosjan – organów. W miejsce zniszczonego w trakcie działań wojennych krucyfiksu zwieszono inny, przywieziony przez przesiedleńców z Krosna. Figurę Chrystusa do niego wyrzeźbił po 1945 roku Dominik Andruszewski. Wyposażenie kościoła – zniszczone częściowo w czasie wojny – uzupełniono elementami przywiezionymi przez mieszkańców Miechowa ze Smykowiec, położonych w okolicach Tarnopola. Na początku lat 50-tych zmieniono częściowo organizację wnętrza świątyni.