Pałac położony jest
w północnej części wsi Luboszyce. Na północ od rezydencji znajduje się niewiel­ki park, a od południa prostokątny dziedziniec otoczony zabudowaniami gospodarczymi. Droga do pałacu prowadzi od strony północnej oraz od południowej – przez bramę w bu­dynku gospodarczym. Obecnie w pałacu znajdują się biura oraz pomieszczenia mieszkal­ne.

Pierwsza wzmianka o Luboszycach pochodzi z połowy XVI wieku, kiedy wieś była wła­snością rodu von Dalwitz. W 1527 roku dobra luboszyckie należały do rodu von Heide, a w 1578 do rodzin von Grünberg i von Löben. Jako kolejni właściciele wymieniane są ro­dziny: von Strachwitz (1658), von Auritz (1693) oraz von Tschander. Na początku XVIII wieku Luboszyce nabył Jerzy Krzysztof von Seydel. Następny właściciel – Jan Mikołaj von Marxen (ok. 1749), przekształcił dotychczasową lenną własność rycerską
w posiadłość nie­zależną. Krótko potem majątek przeszedł w ręce von Seydelów,
w których władaniu pozo­stał do 1945 roku.

Pałac w Luboszycach został wybudowany w latach 1847-1860, jednakże siedziba rodowa istniała tu już wcześniej – przypuszczalnie przed połową XVII wieku.

Luboszycka rezydencja wzniesiona została w stylu neogotyckim. Budynek założony jest na planie prostokąta z ryzalitami w osi fasady oraz narożach elewacji północnej. Fasada zwró­cona jest na południe. Do dwukondygnacyjnej bryły pałacu, od wschodu przylega pię­ciokondygnacyjna wieża zwieńczona krenelażem, zaś do elewacji zachodniej wieloboczna absyda. Pałac nakryty jest czterema dachami: czterospadowym nad korpusem głównym, dwuspadowymi na ryzalitach północnych oraz pulpitowym w partii środkowej elewacji północnej. Fasada zaakcentowana jest trójosiowym ryzalitem ze schodkowym szczytem. W osi środkowej znajduje się wejście główne otwierające się trzema arkadami. Podziały horyzontalne fasady zaznaczone są linią cokołu, łamanym, międzykondygnacyjnym gzym­sem ząbkowym oraz wyładowanym gzymsem z motywami roślinnymi. Wertykalność fasa­dy podkreślają wieloboczne wieżyczki, flankujące ryzalit i naroża fasady. Elewacja północ­na składa się z cofniętej i niższej części środkowej oraz flankujących ją ryzalitów, zwieńczo­nych schodkowymi szczytami. Część środkowa elewacji zaakcentowana jest trzema półko­liście zamkniętymi otworami okiennymi, z których środkowy jest wejściem ogrodowym.

W luboszyckim pałacu zachowały się oryginalne elementy stolarki okiennej
i drzwiowej. We wnętrzu znajduje się neogotycka klatka schodowa oraz klasycystyczne nadproża.

Po 1945 roku, pałac przejęło PGR. W 1969 roku przeprowadzono remont budynku. Obecnie pałac znajduje się w dobrym stanie, remontowany stopniowo przez dzierżaw­cę majątku.

Źródło informacji: http://www.lwkz.carbomedia.net/monument/show/id/492/letter/L/location/147