Na początku XIX w., kiedy nastąpił znaczący wzrost liczby mieszkańców gmina ewangelicka podjęła starania
o budowę nowej świątyni. Wzniesiony
w połowie XVIII w. dom modlitwy (Bethaus) był budowlą niewielką i nie zaspakajał już potrzeb wiernych.
W 1835 r. przy szosie berlińskiej
w Nowej Soli (obecnie ul. Piłsudskiego), rozpoczęto budowę nowego kościoła według projektu Augusta Stülera. Przedsięwzięciem tym osobiście interesowała się rodzina panująca, król wyasygnował na ten cel pokaźną kwotę, a następca tronu Fryderyk Wilhelm (IV) osobiście wizytował miejsce budowy w 1838 r. i później, już jako król, w 1841 r.
Konsekracja kościoła Św. Trójcy odbyła się w 1839 r. Świątynię wzniesiono z cegły w stylu neoromańskim, na planie prostokąta, z wydzieloną we wnętrzu półkulistą absydą. Od zachodu do budowli przylega sześciokondygnacyjna ośmioboczna wieża z zegarem, od wschodu pięcioboczna zakrystia. Wnętrze otrzymało dwukondygnacyjne empory wsparte na filarach. Charakterystycznym elementem wystroju kościoła była wysoka ambona (jedna z najwyższych na Śląsku). W 1936 r. zwieszono na wieży dzwon, ufundowany przez właściciela fabryki szczeciny Klingera. Po 1945 r. kościół nie był użytkowany. Dopiero w 1950 r. utworzono parafię p.w. św. Antoniego Padewskiego, której administrację powierzono O. O. Kapucynom. Zakonnicy przystosowali świątynię do obrządku katolickiego.
W 1975 r. na pamiątkę Jubileuszu 25 - lecia parafii oraz 750 – lecia śmierci św. Franciszka wierni ufundowali dwa dzwony – Marii Królowej Polski i św. Franciszka.
W latach 1980 – 84 odnowiono wnętrze kościoła, a pod koniec wieku, nowy wystrój malarski otrzymała część prezbiterialna.
Źródło informacji oraz zdjęcia: www.nowasol.pl