Bobrowice – jako wieś posiadała okresowo przywileje właściwe miastom, a przez pewien czas prawa miejskie. Swoimi początkami historia Bobrowic sięga wieku XIII, a w źródłach występuje od 1413 roku. W XV stuleciu istniał tu zamek należący do książąt głogowskich. Wcześniej jego miejsce zajmował prawdopodobnie gród, przy którym rozwinęło się podgrodzie (część środkowa dzisiejszej wsi). Z czasem na południe od tego osiedla powstał rynek, będący przykładem nieudanej lokacji na prawie niemieckim.

Wieś w 1666 roku otrzymała przywileje organizowania dwóch jarmarków w roku. Pod koniec XVII wieku powódź zniszczyła miejscowość. Stało się to przyczyną przeniesienia osadnictwa na wyższy teren, położony na południe od rynku. Powstało tutaj tak zwane nowe miasto. Począwszy od 1735 roku zaczęła rozwijać się północna część osiedla , zwana Przedmieściem Krośnieńskim. Osiedliła się tutaj liczna grupa sukienników przybyłych z Saksonii. Pełne prawa miejskie Bobrowice uzyskały w 1809 roku i utrzymały je do 1945 roku.

Zachowało się jednak historyczne rozplanowanie miasteczka o charakterystycznym wydłużonym kształcie, świadczącym o narastaniu poszczególnych członków układu przestrzennego wzdłuż drogi przelotowej prowadzącej z Krosna do Lubska. Walor historycznego rozplanowania podnosi zachowana stara zabudowa mieszkalna.

Zabudowa mieszkalna
Zabudowa Bobrowic w większości pochodzi z XIX wieku i prezentuje skromną lecz zróżnicowaną architekturę. Pierzeje tworzą budynki sytuowane kalenicowo, w zwartych ciągach, parterowe i piętrowe, o dachach dwuspadowych. Część domów nowszych ma formy architektury eklektycznej i secesyjnej. Kilka najstarszych obiektów pochodzących z początku XIX wieku posiada znamiona stylowe klasycyzmu.

Kościół paraf. p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego
W Bobrowicach kościół istniał zapewne już w średniowieczu. Dziewiętnastowieczna rycina pokazuje późnogotycki jednonawowy obiekt z potężną wieżą i korpusem przekształconym dla potrzeb protestanckich. Z powodu znacznego osłabienia konstrukcji murów został on rozebrany. Na jego miejscu August Stüller wzniósł w latach 1853 – 1857 zachowany do dziś, nowy neogotycki obiekt – murowany z cegły, bazylikowy, z eliptyczną absydą od wschodu oraz wysmukłą wieżą i arkadowym krużgankiem od zachodu.