Pierwsze wzmianki o wsi (niem. Liebenzig) pojawiły się dopiero w 1372 r., dotyczyły one miejscowej parafii, której powstanie datuje się na początek XIII wieku.

Według tradycji, pierwszy kościół parafialny p.w. św. Katarzyny (wybudowany na wzniesieniu między jeziorami - Lubiecińskim i Kochanowo) miał powstać ok.

Kościół Cmentarny p.w. św. Katarzyny pochodzący z 1372 r

1201 r. W czasie wojny trzydziestoletniej świątynia spłonęła. W drugiej połowie XIX wieku podczas remontu dobudowano cylindryczną wieżyczkę, sygnaturkę i nadbudowę kruchty. Jest to jednonawowy kościół wymurowany z kamienia i cegły z wyodrębnionym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, nakrytym sklepieniem kolebkowo- krzyżowym. Nawę nakrywa drewniany strop. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, krypta z lożą na piętrze i półcylindryczna wieżyczka, w której mieści się klatka schodowa. Przy południowej nawie znajduje się kruchta z drewnianą nadbudową z namiotowym dachem. We wnętrz znajduje się epitafium Melchiora von Dyhrn, zmarłego w 1598 roku, płyta nagrobna Melchiora von Lest, zmarłego w 1603 roku, a także dzwon z wygrawerowanym łacińskim napisem „O REX GLORIA VENI CUM PACE” ("przybądź o królu chwały gdy pokój"). Kościół nie był użytkowany po 1945 roku i niestety popadł w ruinę, jednak obiekt wyremontowano w latach 80 - tych XX wieku.

W sąsiedztwie kościoła znajduje się dzwonnica zbudowana w XIX wieku, oszalowana o drewnianej konstrukcji, w środku dzwon z 1793 roku.

Kościół Parafialny p.w. Serca Jezusowego wybudowano w latach 1742 - 1747

Kościół Parafialny p.w. Serca Jezusowego wybudowany w latach 1742 – 1747.

z inicjatywy książęcej rodzinyPignatelli. Obiekt postawiono w konstrukcji szachulcowej, w 1862 roku postawiono sygnaturkę.Kościół salowy, założony na rzucie wydłużonego ośmioboku, od północy, południa i zachodu – ryzality. Do wschodniej ściany przylega zakrystia. Wnętrze opięte jest emporami i nakryte pozornym sklepieniem kolebkowym. Okna znajdują się w dwóch kondygnacjach, górne zamknięte jest spłaszczonym łukiem, dolne prostokątne. Budynek nakrywają siodłowe i wielospadowe dachy. Wnętrze wyposażone jest w barokowym stylu. Do 1945 r. obiekt był świątynią protestantów i dla niej został wybudowany.

Średniowieczne dzieje Lubięcina są prawie nieznane - w 1446 r. wzmiankowany jest właściciel majątku Langeheinrich Nesmewschil (Lawbenczuk). W XVI w. Lubięcin należał do rodziny von Kalckreuth, później von Kottwitzów. Prawdopodobnie w końcu XVII w. wybudowano przy miejscowym folwarku siedzibę właścicieli, której istnienie wzmiankowano w XVIII w. (obiekt nie zachował się). Na początku XVIII w. właścicielem majątku był David Heinrich von Kottwitz. Potem Lubięcin znalazł się w rękach książęcej rodziny Pignatelli. Z ich inicjatywy w latach 1742 - 1747 wybudowano drugi kościół. Barokową świątynię p.w. Serca Jezusowego przeznaczono dla ludności protestanckiej.

Jezioro kochanowskie w Lubięcinie

Na przełomie XVII i XIX w. wybudowano w Lubięcinie 4 młyny wietrzne - obecnie zachowały się 3 obiekty, najstarszy pochodzi z 1817 r. W 1742 r. otwarto w Lubięcinie szkołę katolicką, w 1828 r. swoją szkołę utworzyli ewangelicy. W 1845 r. wieś liczyła 86 domów, które zamieszkiwało 610 osób. Po 1848 r. ukształtował się podział wsi na dwie części - północna należała do szlacheckiego majątku ziemskiego (w 1868 r. właścicielem była rodzina książęca Hohenzollern - Hechingen) - południowa należała do wolnych chłopów. W II połowie XIX w. właściciele majątku rozbudowali folwark (specjalizował się w hodowli owiec), przy którym uruchomiono gorzelnię (1880 r.) W 1885 r. wieś nawiedził wielki pożar.
W 1907 r. przez Lubięcin przeprowadzono linię kolejową relacji Nowa Sól - Wolsztyn, która funkcjonowała do lat 90. XX w. (obecnie czynna jest tylko trasa na odcinku Lubięcin - Konotop - głównie transport surowców dla zakładów meblowych). Budowa linii kolejowej umożliwiła rozwój pobliskiemu tartakowi, a później zakładowi meblarskiemu. W 1937 r. miejscowa posiadłość ziemska znajdowała się w rękach Wilhelma Isenberga, który ponadto zarządzał folwarkami Adelheidsdorf, Lusche i Teich. Po zakończeniu II wojny światowej w folwarku utworzono PGR.