Ośno Lubuskie jest jednym z najstarszych miast północno – zachodniej części województwa lubuskiego. Miasto szczyci się ponad 750 letnią dobrze udokumentowaną historią. To miasto i okolica zwane niegdyś „ Niebieską krainą” ze względu na swe geograficzne położenie , do dziś stanowi atrakcyjne miejsce dla odwiedzających je turystów. Dużym atutem miejscowości jest jej geograficzne położenie, atrakcyjność przyrodnicza i kulturowa. Ośno Lubuskie leży w odległości 28 km od granicy polsko – niemieckiej, w powiecie słubickim. Graniczy od pd. z gminą Torzym, od pn z gminami Słońsk i Krzeszyce, od zach. z gminami Rzepin i Górzyca a od wsch. z gminą Sulęcin.
Od strony północnej przylega do miasta jezioro Reczynek o pow. 40 ha. Przy Reczynku znajduje się kąpielisko miejskie.

Ośno Lubuskie należy do bogatszych w zabytki miast Ziemi Lubuskiej i jest jednym z kilku, które zachowały średniowieczne mury obronne. Wzniesione w 1477 r., w których umieszczono 12 baszt, otaczają miasto na długości 1350 m, są zbudowane z głazów narzutowych, nadbudowane cegłami. Najstarszą budowlą Ośna Lubuskiego jest okazały kościół św. Jakuba pochodzący z 1298 r., z wysoką, masywną wieżą ozdobioną blendami. Wewnątrz znajduje się m.in. późnorenesansowy polichromowany ołtarz z 1627 r., ambona z 1619 r., kamienna chrzcielnica z 1667 r. Neogotycki ratusz z 1843 r. stoi na miejscu starszego gotyckiego ratusza z 1544 r. Na cmentarzu jest późnogotycka kaplica św. Gertrudy, pochodząca z XIV wieku. Najstarszymi budowlami na terenie gminy są kościoły z okresu średniowiecza w miejscowościach: Gronów, Połęcko, Sienno, i Świniary oraz kościół w Radachowie przedstawiający typ architektury charakterystyczny dla zborów protestanckich XVII wieku.

Mury obronne	Ratusz