Długoszyn jest to stosunkowo duża wieś sołecka, położona około 2,5 km na północny – zachód od Sulęcina, przy szosie Słubice – Międzyrzecz. Pierwsza historyczna wzmianka o Długoszynie pochodzi z 1286 roku, kiedy to wieś przeszła z rąk Askańczyków w posiadanie zakonu templariuszy. W połowie XIV wieku osada przeszła na własność joannitów i została podporządkowana komandorii w Łagowie.
Około 1580 roku Martin von Hohenstein – mistrz joannitów wybudował młyn, który następnie sprzedał młynarzowi. W 1585 roku Bartolomaus Ringwald w zapiskach parafialnych odnotował wielką zarazę we wsi. W 1774 roku w dokumentach wymieniono szkołę, do której uczęszczało 25 dzieci. W 1800 roku spłonął młyn, z którego usług korzystali gospodarze z Długoszyna, Drogomina i Miechowa. Od 1864 roku aż do II wojny światowej działała tu kopalnia węgla brunatnego „Edward” – druga, co do wielkości na Ziemi Lubuskiej. W okresie II wojny światowej na terenie Długoszyna, w wydzielonych gospodarstwach, znajdował się obóz dla francuskich jeńców wojenncyh, podległy Stalagowi III C w Drzewicach. Istnienie kościoła w Długoszynie wzmiankowane jest w źródłach już w XIV wieku. Świątynia ta wchodziła w skład dekanatu w Ośnie. Być może jednak pierwotna świątynia długoszyńska miała metrykę XIII-wieczną. Księga magazynowa z 1663 roku podaje, że kosciół w Długoszynie był budowlą drewnianą ze ścianami wylepionymi gliną. Obiekt miał konstrukcję ryglową. Można przypuszczać, że w tym właśnie kościele urzędował magister Bartolomaus Ringwald, który będąc poetą lirycznym został duchownym w 1557 roku. Pastorem w Długoszynie był w latach 1566 – 1598, gdzie prawdopodobnie zmarł. Jego grób odnotowany był jeszcze ok. 1750 roku. W swoich „Lauteren Wahrheit” Ringwald stworzył zwierciadło czasów i obyczajów. Wydał ponadto pieśni świeckie i duchowne oraz sztukę teatralną. W latach 1714 – 1717 wybudowano nowy kościół, który na początku lat 30 – tych strawił pożar.
Obecnie istniejącą w Długoszynie świątynię wybudowano w latach 1733 – 1736. Towarzyszyła jej po stronie zachodniej równowieczna, drewniana wieża oraz zakrystia po stronie południowej. W 1753 roku stolarz Longen wybudował nowy ołtarz ambonowy. Poprzedni ołtarz pochodził z 1685 roku. W XVIII wieku Długoszyn miał jeszcze jednego godnego uwagi pastora – Johanna Siegfrieda Hufnagela (1724 – 1795) znanego ze swego wszechstronnego wykształcenia i pobożności. W 1928 roku wykonano kamień nagrobny poświęcony temu pastorowi. W 1895 roku kościół długoszyński przeszedł gruntowny remont. W 1907 roku drewniana wieża została zastąpiona przez nowo wzniesioną, kamienną, zwieńczoną dachem cebulastym. W tym też czasie wymalowano wnętrze świątyni i łukowato przesklepiono otwarcia do dobudówki empory. W czasie II wojny światowej obiekt został rozgrabiony. Do końca lat 50-tych kościół nie był użytkowany. Po kilkumiesięcznym remoncie obiekt doprowadzono do właściwego stanu i poświęcono w październiku 1959 roku. Schematyzm określa jednak datę świecenia na 1960 rok. Kościół jako filia włączony został w strukturę parafii rzymsko – katolickiej p.w. św. Henryka w Sulęcinie. W trakcie remontu Mikołaj Pólko wykonał ołtarz i balaski. Jan Butor ufundował obraz Matki Boskiej, namalowany przez Stefana Brunne, a Aniela Skrzypacz ufundowały szopkę. Parafianie ze składek zakupili obrazy Drogi Krzyżowej.
Pierwotnie należący do kościoła w Długoszynie dzwon przewieziono do katedry w Gorzowie Wlkp. Obecnie na wieży zawieszony jest dawny dzwon z Drogomina. W 1970 roku Władysław Hrycaj z Trzebowa wykonał okna na wieży, ufundowane przez Jana Butora. Miejscowe parafianki: Władysława Hrycaj i Leokadia Hanebauer wykonały komplet obrusów i chorągwi. W 1984 roku zlikwidowano cmentarz przykościelny. We wrześniu 1978 roku powołana została w Długoszynie parafia p.w. Matki Boskiej Różańcowej.