Ostrów jest to niewielka wieś sołecka, położona bezpośrednio po południowej stronie Sulęcina, przy szosie do Torzymia. Ostrów jest wsią o metryce wczesnośredniowiecznej. Jej lokację w XIII wieku przypisuje się templariuszom. Część badaczy twierdzi natomiast, że Ostrów znajdował się w grupie 10 osad darowanych w 1244 roku templariuszom przez komesa Mroczka. Dokumenty z 1350 roku, określające dobra zakonne w okolicach Sulęcina wsi tej jednak nie wymieniają.
Pierwsza historyczna wzmianka o Ostrowie pochodzi z 1355 roku, kiedy to Ludwik rzymski przekazał wieś w lenno Dersekinowi Weissensee – wójtowi z Ośna. Jego prawa do wsi związane były jednak tylko z pełnionym urzędem. Pomiędzy 1355, a 1405 rokiem Ostrów przeszedł na własność sulęcińskich joannitów i pozostawał w ich rękach aż do czasu kasacji zakonu w 1810 roku. Część badaczy twierdzi, że przez krótki czas, pomiędzy okresami, w których właścicielami wsi byli templariusze i joannici, wieś należała do margrabiów brandenburskich. W 1460 roku w dokumentach zakonnych wzmiankowany został ostrowski młyn. Około 1650 roku dwumlewnikowy młyn ostrowski należał do znaczniejszych w okolicy. Obsługiwał gospodarzy z Ostrowa, Rychlika, Turska i Malutkowa. W czasie wojen: trzydziestoletniej i siedmioletniej Ostrów poniósł poważne szkody w trakcie przemarszu wojsk.
Data budowy kościoła ostrowskiego nie jest znana. Architektoniczna forma obiektu skłania do przypuszczenia, iż świątynia ta została wzniesiona w I. połowie XIV wieku. Można przypuszczać, ze omawiany obiekt jest fundacją templariuszy. Pierwsza historyczna wzmianka o kościele pochodzi z 1443 roku i dotyczy kradzieży kielicha mszalnego. W okresi sredniowiecza kościół ostrowski był budowlą bezwieżową, nawiązującą formą rozplanowania i charakterem bryły do kaplic zakonnych. Świątyni tej patronował początkowo zakon, a po jego kasacie, w XIX wieku, państwo pruskie. Księgi kościelne prowadzono w Ostrowie od 1511 roku. Prawdopodobnie krótko przed Reformacją świątynia uzyskała status parafialny. Księgi te jednak do czasów współczesnych się nie zachowały. W 1686 roku do zachodniej kościoła dostawiono wieżę o konstrukcji ryglowej. W latach 1751 – 1838 trzykrotnie dokonywano jej remontów. W tym też okresie wymieniono znaczną część wyposażenia ruchomego świątyni. W 1694 roku ufundowano ołtarz główny, a w pierwszych latach XVIII wieku chrzcielnicę z miseczką chrzcielną i kielich. W latach 1877 – 1879 dokonano remontu wnętrza kościoła. W 1911 roku – w miejscu silnie zniszczonej wieży ryglowej – wybudowano nową wieżę z cegły ceramicznej, nadając jej formy neogotyckie i neobarokowe. Poświecenie p.w. Narodzenia Najświętszej Marii Panny nastąpiło w 1957 roku. Kościół wszedł w skład parafii sulęcińskiej p.w. św. Henryka.