Wielowieś jest to stosunkowo duża wieś sołecka, położona około 18 km na południowy wschód od Sulęcina, przy lokalnej drodze z Trzemeszna do Świebodzina. Po zachodniej stronie Wielowsi znajdują się dwa jeziora: Buszno i Buszenko.

Wielowieś została założona prawdopodobnie w 2. połowie XIII wieku na terenach komandorii templariuszy Wielka Wieś/Grossdorf i zasiedlona niemieckimi osadnikami. W 1303 roku osadę przeniesiono na prawo niemieckie oraz potwierdzono 16 lat wolnizny dziesięciodniowej wobec biskupstwa poznańskiego. W połowie XIV wieku Wielowieś zaliczono do grupy „polskich wsi”, które po likwidacji zakonu templariuszy przeszły na rzecz komandorii Łagów zakonu joannitów. Od czasu wojen polsko – askańskich na tych terenach, Wielowieś i okoliczne wsie pozostawały przez długi czas przedmiotem sporu pomiędzy Polską, a Brandenburgią. Jeszcze w okresie międzywojennym Wielowieś charakteryzowała się zabudową szczytową, wśród której wyróżniał się budynek dawnej gospody z „czarną kuchnią”.

Obecnie istniejący w Wielowsi kościół jest prawdopodobnie drugą z kolei świątynią w tej wsi. Brak jest informacji o kościele do 1694 roku. Pierwszym dokumentem potwierdzającym istnienie kościoła w Wielowsi jest matrykuła z 1694 roku, przechowywana w archiwum parafialnym jeszcze w okresie międzywojennym. Świątynia ta została wzniesiona w konstrukcji ryglowej z wypełnieniem ceglanym kwater międzyryglowych. Z korpusu budynku wyprowadzona była drewniana wieża. Obiekt ten założony był na planie prostokąta. Trudno jest wnioskować co do metryki tego kościoła. Być może był on w tym samym wieku co ołtarz z końca XVI wieku, którego resztki przechowywano na strychu obecnej świątyni przed II wojną światową. Niewykluczone, że ryglowy kościół był przebudowywany w XVIII wieku, o czym zdają się świadczyć informacje o jego formie. Obecnie istniejący kościół został wzniesiony w 1860 roku. Jego filią była świątynia w Templewie. W archiwum parafialnym – w okresie międzywojennym – przechowywane były księgi i rachunki kościelne, prowadzone od 1732 roku. Patronem świątyni było państwo pruskie. W 1945 roku wnętrze kościoła zostało zdewastowane przez stacjonujące tu wojska radzieckie. W świątyni żołnierze przetrzymywali konie. Poświęcenie świątyni nastąpiło w październiku 1945 roku. Mieszkańcy wsi twierdzą jednak, że kościół p.w. Matki Boskiej Różańcowej funkcjonuje od początku lat 50-tych. Wchodzi on nieprzerwanie w skład parafii rzymsko – katolickiej p.w. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Sieniawie jako kościół filialny.

W końcu lat 40-tych ze świątyni zabrano do Sulęcina organy, a przywieziono stamtąd fisharmonię. Mniej więcej w tym samym czasie z Gościkowa sprowadzony został ołtarz. W latach 60-tych do kościoła dobudowano zakrystię, a w 1968 roku przeprowadzono renowację ołtarza.

Autorem wszystkich zdjęć Jeziora Buszno i Buszenko jest Stefan Wiernowolski