Wieś Kalinowo leży na północno-zachodnim skraju Gminy Skąpe. W niewielkiej odległości od miejscowości znajduje się urokliwe jezioro Złoty Potok połaczone przesmykiem z jeziorem Niesłysz.

W bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się następujące miejscowości:
Niesulice – 2 km,
Węgrzynice - 6 km
Przełazy - 5 km.

Liczba mieszkańców:
Ogółem 110 (dane z końca 2012 r.)

Historia
Czas powstania Kalinowa, jako osady przy folwarku, nie jest znany. Należała zapewne do joannitów komandorii łagowskiej, a po kasacji zakonu w 1810 roku Kalinowo kupiła rodzina Paech. W nowszych czasach właścicielami folwarku byli trzej przedstawiciele tej rodziny: Oswald z Przełaz, Fryderyk z Zagórza i Jan z Witynia. Po roku 1810 powstała tutaj również siedziba leśnictwa państwowego. Układ planu osady jest amorficzny. Zachowały się pozostałości folwarku (2 obory) z 2 polowy XIX wieku.

Krajobraz i przyroda
Na terenie lekko falistym, w otwartym krajobrazie położona jest osada z dominantą przestrzenną, jaką jest zespół folwarczny.

Zabytki i pomniki przyrody
Dominantę przestrzenną stanowi folwark założony w XIX wieku, rozbudowany
w latach 1925-1930 i współcześnie. Do naszych czasów folwark nie zachował wszystkich starszych elementów. Dużo wprowadzono nowych budynków, które nie pasują do historycznej zabudowy. Są niższe o dwuspadowych dachach o niskim kącie nachylenia krytych papą. Budynki gospodarcze wolnostojące, ustawione kalenicowo, wokół prostokątnego, dużego podwórza, nie tworzą zwartej pierzei. Budynki jednokondygnacyjne zamknięte dwuspadowymi dachami krytymi ceramiczną dachówką karpiówką. W elewacjach tynkowanych i ceglanych małe otwory okienne
i detal architektoniczny w formie gzymsu schodkowego. Do nich należy obora z 1930 roku jednokondygnacyjna z poddaszem użytkowym, o dachu dwuspadowym
z wystawkami, krytym ceramiczną dachówką karpiówka. Elewacje tynkowane. Podłużne elewacje wieloosiowe o małych prostokątnych okienkach, pozbawione detalu architektonicznego. Wnętrze jednoprzestrzenne, trójtraktowe, o sklepieniu ceglanym krzyżowym wspartym na dwóch rzędach betonowych słupach. Stodoła
z 1930 roku parterowa z użytkowym poddaszem i dachu dwuspadowym krytym eternitem z wywietrznikami. Elewacje tynkowane wieloosiowe z małymi prostokątnymi okienkami w elewacjach podłużnych W narożach jednej krótszej elewacji przypory. Jednoprzestrzenne pomieszczenie 3 traktowe, strop belkowy drewniany wsparty na murowanych słupach. Budynek mieszkalny z 1925 roku na planie prostokąta jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem zamknięty dachem dwuspadowym krytym ceramiczną dachówką karpiówką. Elewacje w cegle żółtej,
a szczyt w czerwonej. Podłużne 5-cioosiowe elewacje z centralną osią drzwi, przed którymi są schody proste. Wejście zadaszone.