Położona w zachodniej części województwa lubuskiego i prawie w centrum żarskiego powiatu gmina Tuplice obejmuje swoją powierzchnią obszar 66 km2, który w 13 sołectwach zamieszkuje blisko 3,5 tys mieszkańców.
Historycznie teren dzisiejszej gminy należy zaliczyć do Dolnych Łużyc zamieszkiwanych dawniej przez plemiona: Milczan, Łużyczan, Selpuli, Zara, Zagost i Nice. W tych ostatnich należy upatrywać "pierwotnych Tupliczan", chociaż to Łużyczanie dali nazwę całemu regionowi. Niektórzy badacze podkreślają możliwość istnienia kontaktów ludności tubylczej z cywilizacją łacińską już w I-II stuleciu, do czego miałby się przyczynić biegnący w kierunku wschodnim przez te ziemie (ze starosłowiańskiego dewplicze - obszary bagienne, torfiaste, podmokłe) szlak handlowy powiązany ze słynnym szlakiem bursztynowym. Być może dowodem na istnienie takich związków jest znaleziona w 1880 roku, przy rozbudowie Tuplickiego dworca kolejowego, brązowa rzymska moneta z czasów cesarza Trajana (98 - 117). Pierwsze zachowane do dzisiaj źródła pisane o tych terenach dotyczą klasztoru w Nienburgu: 01.05.1000 r. wystawiony przez cesarza Ottona III w Akwizgranie (Aachen), 24.05.1179 r. przez papieża Aleksandra III i czerwiec 1216 przez papieża Innocentego III. Późniejsze dzieje tych ziem odzwierciedla historia samych Tuplic.
Współczesny charakter gminy można określić jako turystyczno-usługowy, czego podstawę mogą stanowić walory przyrodnicze w postaci dużego zalesienia (około 60% powierzchni) i sporej ilości zbiorników wodnych (40). Lasy będące siedliskiem wielu gatunków dziko żyjących zwierząt obfitują w jagody i grzyby, a jeziora nęcą wędkarzy bogatymi w ryby łowiskami. Rozwijająca się baza wypoczynkowa w postaci ośrodków, pół namiotowych, pensjonatów i gospodarstw agroturystycznych zachęca do spędzenia "kilku chwil" w tych okolicach.
Amatorzy tzw. turystyki poznawczej znajdą dla siebie kilka cennych obiektów architektonicznych odzwierciedlających dzieje tych terenów. Na miłośników flory czekają parki, wiele gatunków drzew (buk, cis, wrzosiec, wiciokrzew, sosna pospolita i bez koralowy), krzewów w lasach i obszarach wilgotnych oraz 12 pomników przyrody, z których największe wrażenie robi matuszowicki dąb szypułkowy o obwodzie pnia 520 cm i rozpiętości korony około 30 metrów.
Zwolennicy bezkrwawego safari mogą "ustrzelić" obiektywem swojego aparatu przedstawicieli kilku rzadkich gatunków ptaków: gągoła, perkozka, wodnika, żurawia, bąka, kaczki, perkoza rdzawoszyjego, a nawet bociana czarnego, czy też orła bielika lub przylatującego tu sporadycznie rybołowa. Z leśnych ssaków dominują lisy, dziki, sarny i zające, natomiast w kompleksie stawów rybnych zaobserwować można wydrę.
Przyszłych inwestorów gmina nęci bliskim położeniem przy granicy z Niemcami (przejście w Olszynie odległe 7 km) i autostradzie Wrocław - Berlin (w odległości 4 km). Do zagospodarowania przeznaczono uzbrojone tereny w Drzeniowie po cegielni, po placu składowym drewna i dawnych PZZ-tach w Nowej Roli. Szczególnie inwestycje turystyczne są mile widziane. Do zaoferowania są także działki budowlane.
Gmina Tuplice jest członkiem Łużyckiego Związku Gmin Euroregionu Sprewa-Nysa-Bóbr i utrzymuje partnerskie kontakty z niemiecką gminą Döbern.
