Trzebiechów - wieś, siedziba gminy, położona w południowo wschodniej części woj. lubuskiego, w odległości około 40 km od Zielonej Góry. Turystów odwiedzających Trzebiechów urzeknie na pewno atmosfera miejscowości, malowniczo położonej w pradolinie Odry. Do dnia dzisiejszego widać w niej ślady dawnej świetności, czytelne w regularnym rozplanowaniu zabudowy, zachowanych zabytkach architektury i komponowanej zieleni.

Pierwsza wzmianka o Trzebiechowie pochodzi z 1308 roku. Wówczas był on wsią książęcą. W 1442 roku został nadany czeskiemu rodowi rycerskiemu – Troschke. Od 1482 roku Trzebiechów leżał w Brandenburgii. We władaniu rodziny Troschków pozostawał do 1728 roku, kiedy zmarł ostatni z rodu – Konrad. W 1654 roku postawiono w Trzebiechowie kościół graniczny, z którego korzystali luteranie z pogranicza Śląska i Polski. Rozwój sukiennictwa i znaczny wzrost ilości mieszkańców sprawił, że rodzina Troschków podjęła starania o nadanie miejscowości praw miejskich. W 1707 roku król pruski Fryderyk wyraził na to zgodę. Troschkowie w podzięce przemianowali nazwę - już – miasta na Friedrichshuld (Fryderykowa Łaska). Nowa nazwa jednak się nie przyjęła i w krótkim czasie przywrócono poprzednią. Do 1765 roku dobrami trzebiechowskimi władał ród von Schwerin. Wówczas kupił je hrabia Henryk von Reuss. Jego potomkowie byli blisko związani z pruskimi sferami rządowymi, piastowali ważne stanowiska na dworze. W uznaniu zasług otrzymali tytuł książęcy. Rozwój przemysłu włókienniczego w Sulechowie i innych miastach, spowodował upadek sukiennictwa w Trzebiechowie, który w 1860 roku, ponownie stał się wsią.

W latach 1903 – 1905 na północno – wschodnim skraju Trzebiechowa, w sąsiedztwie terenów pałacowych księżna sasko – weimarska Maria Aleksandrina Reuss, żona ówczesnego właściciela dóbr trzebiechowskich, założyła sanatorium przeciwgruźlicze. Powodem tej decyzji była choroba płuc córki. Prowadzenie budowy zespołu powierzono miejscowemu lekarzowi dr Müllerowi. Autorem projektu budynków, utrzymanych w nurcie modnej wówczas secesji, był architekt z Zwickau Max Schöndler. Wystrój i wyposażenie wnętrz zaprojektował, pozyskany do tego przedsięwzięcia staraniem księżnej, Henry van de Velde.
Do dzisiaj zachowały się oryginalne wzory stolarki drzwiowej, klatki schodowej, przeszkleń, mebli, kominka, polichromii i innych elementów wyposażenia. Wzniesiony staraniem właścicielki Trzebiechowa kompleks sanatoryjny, w krótkim czasie po jego powstaniu podupadł i został przekształcony w wiejską szkołę z internatem.
Po I wojnie światowej, gdy wśród miejscowej ludności nastąpiło nasilenie zachorowań na gruźlicę, powrócono do pierwotnej idei uzdrowiska.
Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. Do 1965 roku dawne sanatorium użytkowane było zgodnie z jego pierwotną funkcją jako sanatorium przeciwgruźlicze. Następnie zorganizowano w nim oddział dla nerwowo chorych i rekonwalescentów Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Zielonej Górze. Od 1974 roku mieści się tu Dom Pomocy Społecznej w którym obecnie mieszka 110 podopiecznych.