Pałac w Klenicy położony jest po południowej stronie drogi lokalnej z Trzebiechowa do Bojadeł. Rezydencja stanowi trzon zespołu parkowo – folwarcznego. Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy, za którym znajduje się folwark.
W 1787 roku książę kurlandzki – Ernest Johan Biron kupił dobra otyńskie wraz z Klenicą. Osiem lat później majątek odziedziczył jego syn Piotr książę żagański. Gdy w 1800 roku zmarł, sukcesorem Klenicy została najmłodsza jego córka, siedmioletnia Dorota. Dziewięć lat później poślubiła ona Edmunda de Talleyrand – Perigord księcia Dino. Podczas jej absencji nadzór nad majątkiem prowadzili Henneberg, a następnie Wrumb.
W 1862 roku córka Doroty – Paulina markiza de Castellane, mieszkająca pod Paryżem, objęła, wydzielony z dóbr otyńskich, majątek klenicki ze Swarzenicami i Karszynem. Po jej śmierci w 1891 zarząd sprawował jej zięć Antonii Wilhelm książę Radziwiłł. Podjął on w latach 1883 – 1884 budowę zespołu rezydencjonalnego na terenie założonego rok wcześniej parku. Równocześnie z pałacem wzniesiono nieduży budynek gospodarczy. W 1891 dobra przeszły we władanie żony księcia Radziwiłła - Marii Doroty, córki Pauliny, a wnuczki księżnej żagańskiej Doroty. W grudniu 1904 roku zmarł książe Radziwiłł. Wiosną następnego roku, z inicjatywy jego żony, rozbudowano rezydencję. Przez kolejne dziesięć lat pałac pełnił funkcję letniej rezydencji księżnej, która mieszkała na stałe w Berlinie. Księżna zmarła latem 1915 roku w Klenicy, gdzie została pochowana. Szczątki jej przewieziono później do Nieświeża i złożono w Mauzoleum rodziny Radziwiłłów. Na mocy testamentu właścicielem majątku został Stanisław Wilhelm książę Radziwiłł. Niestety, posiadając rosyjskie obywatelstwo nie mógł przejąć dóbr leżących na terenie Prus. Posiadłość została przymusem oddana nadleśniczemu  Bläschke z Bojadeł, a następnie hrabiemu Hatzfelde ze Żmigrodu. Książę Radziwiłł zginął w kwietniu 1920 roku w walce o Malin na Ukrainie. Odziedziczyła go niepełnoletnia córka Anna Maria. W 1922 roku majątek sprzedano Śląskiemu Towarzystwu Ziemskiemu we Wrocławiu, które po parcelacji sprzedało ich część wraz z rezydencją Johanowi Jacobowi Bowinckel z Berlina. Był on właścicielem majątku do końca II wojny światowej.
Pałac wzniesiono w 1884 roku. Dwukondygnacyjny budynek składał się z korpusu, mieszczącego apartamenty i przylegającego do niego zachodniego skrzydła, gdzie w przyziemiu usytuowano mieszkania dla służby, a na piętrze salę myśliwską. Wnętrze pałacu dostosowane zostało do potrzeb księcia Radziwiłła, który przyjeżdżał tu na polowania. Prócz tego w budynku znajdowało się mieszkanie urzędnika prowadzącego majątek, gabinety biurowe oraz archiwum majątku. Dzisiejszą formę architektoniczną ukształtował budowniczy Dimka, prowadzący prace budowlane w 1905 roku według planów Marii Radziwiłł. Zrealizowany projekt odwoływał się do rozwiązań berlińskiego architekta A. Schulza oraz dzieł H. Muthesiusa, tworzących w latach 60 XIX wieku. Rozbudowa dotyczyła przedłużenia skrzydła zachodniego. Na jego skraju dostawiono nieznacznie dominującą wieżę zamkniętą stożkowym hełmem. Rozebrano drewniany belweder i postawiono na jego miejscu podstawę zwieńczoną hełmem z latarnią. Architektura rozbudowanych części nawiązywała do stylu tych już istniejących wykorzystujących klasycyzm i Rundbogen.
Po 1945 roku pałac przejął Skarb Państwa. W latach 1946 – 1958 mieściły sie tam biura PGR. Następnie utworzono tam Lubuski Uniwersytet Ludowy. W związku z nowym przeznaczeniem budynku, dokonano niezbędnych prac remontowych. Na początku lat 90 ubiegłego wieku znajdował się tu Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy, następnie Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapeutyczny, który funkcjonował tam do końca 2006 roku. Przeprowadzone po wojnie remonty zubożyły wygląd elewacji poprzez usunięcie ozdobnych drewnianych elementów szczytów i balkonów oraz wysuniętych połaci dachów. Wewnątrz wprowadzono wtórne podziały i nowy wystrój zakłócający pierwotny charakter rezydencji. Obecnie zostaje ona nieużytkowana.

Więcej zdjęć w galerii