Neoklasycystyczny pałac położony jest w centralnej części wsi Tuczno. Północną część założenia stanowi park o charakterze krajobrazowym z pałacem i oficyną po stronie południowej. Całość odgrodzona jest historycznym, ceglanym murem. Od południa sąsiaduje z folwarkiem, zbudowanym na planie obszernego czworoboku. Niegdyś w obrębie założenia znajdował się kościół z cmentarzem, niestety nie zachował się do dnia dzisiejszego. Pierwotnie do Pałacu prowadził wjazd od zachodu, obecnie jest zatarty. Dziś używane drogi dojazdowe na teren zespołu prowadzą od północy, przez polanę parkową oraz od południa przez podwórze gospodarcze.

Pałac wzniesiono w latach 1897 – 1899 jako rezydencję ówczesnego właściciela dóbr – Maxa von Wedemayera. Dowodem na to są daty i inicjały właściciela umieszczone nad portalem w portyku pałacu. Majątek w Tucznie pozostawał w rękach rodu von Wedemayer do czasu II wojny światowej. Ostatni z właścicieli został zastrzelony przez radzieckich żołnierzy.

W 1945 roku pałac wraz z folwarkiem znacjonalizowano. Mieściły się tam biura PGR, mieszkania oraz pomieszczenia domu kultury. W późniejszym czasie dzierżawiła go Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. W chwili obecnej stanowi własność prywatną wraz z oficyną i otaczającym parkiem.

Budynek został zbudowany z cegły ceramicznej. Całość jest podpiwniczona. Dwukondygnacyjna rezydencja jest złożona z prostokątnego korpusu ze skrzydłami bocznymi. Budowlę nakrywa wysoki, mansardowy dach z lukarnami. Założony jest na planie litery L. Środkowy ryzalit w elewacji frontowej zwieńczony jest trójkątnym tympanonem, w którego centralnej części umieszczono rodowy herb z bogato zdobionym kartuszem. Ozdobne wejście główne umieszczone jest w osi ryzalitu. Nad nim znajduje się balkon wsparty na ozdobnych konsolkach. Elewacja cechuje się niezwykle bogatą kompozycją.

Pierwotne rozplanowanie korpusu zostało częściowo przekształcone poprzez wtórne podziały i wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. W pomieszczeniach reprezentacyjnych, również w sali balowej, został zachowany wystrój historyczny w postaci ozdobnych boazerii.

Po częściowym pożarze rezydencji w latach 60 ubiegłego wieku przeprowadzono generalny remont. W latach 80 odrestaurowano elewację i pomieszczenia pałacowe, wraz z salą balową. Kolejny pożar miał miejsce na początku lat 90. Wymieniono po nim część konstrukcji dachu i jego pokrycie oraz dokonano remontu wnętrza. Niestety, do dnia dzisiejszego, choć jest własnością prywatną, nie został zaadoptowany do nowej funkcji i pozostaje obiektem niezagospodarowanym.

W parku przypałacowym są również magiczne miejsca. Więcej o nich TUTAJ