Kościół został zbudowany
w Babimoście, z fundacji Adama Ponińskiego, w latach 1734 - 1740 na miejscu poprzedniego, zniszczonego pożarem.
Kościół jest późnobarokowy, fasada
w górnej części klasycystyczna. Wewnątrz znajduje się murowany chór muzyczny z 1740 r., późnogotycki poliptyk z 1499 r., trzy barokowe ołtarze, rzeźby i ołtarze z XVII i XVIII w.
O dziejach parafii wiadomo tyle, że Babimost był własnością ojców cystersów
z Obry, którzy już w XIII w. sprawowali tutaj opiekę duszpasterską. W 1656 roku Szwedzi dwukrotnie zajęli Babimost. W dniu 6 maja 1656 Szwedzi spalili na stosie proboszcza ks. Wojciecha Turopiedskiego i wikariusza ks. Marcina Paluszkiewicza,
a 26 sierpnia tegoż roku spalili miasto i wymordowali ludność. Parafia p.w. św. Wawrzyńca w Babimoście w roku 1918 liczyła 2 600 wiernych - w tym 2 000 Polaków. Do II wojny światowej babimojska parafia kanonicznie należała do Prałatury w Pile. Po wojnie znalazła się w granicach administracji apostolskiej w Gorzowie Wlkp. Od roku 1992 należy do diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Źródło informacji: www.babimost.pl oraz http://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia_pw._%C5%9Bw._Wawrzy%C5%84ca_w_Babimo%C5%9Bcie
Zdjęcie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Babimost_Church.JPG&filetimestamp=20091118171017, udostępnione na licencji GNU Wolnej Dokumentacji