Ruiny zamku	Kaplica zamkowa

Siedlisko leży w południowo-wschodniej części ziemi lubuskiej utożsamianej
z terytorium województwa zielonogórskiego.

Nazwa tej ziemi pochodzi od plemienia Lubuszan, które zamieszkiwało okolice Sulęcina, Słubic oraz tereny po lewej stronie Odry, gdzie leżał gród Lubusz, stolica plemienia (obecnie Lebus w Niemczech).

Południową część ziemi lubuskiej, czyli tereny nad Odrą i Bobrem, zamieszkiwali Dziadoszanie. Od X do XIII w. wszytkie ziemie leżące nad Odrą należały do Państwa Polskiego i był to okres rozwoju ziem; na szlakach handlowych tętniło życie. Grody nadodrzańskie stawiały dzielnie opór cesarstwu niemieckiemu za czasów Mieszka I, Bolesława Chrobrego  i Bolesława Krzywoustego. Ziemia lubuska zespolona ze Śląskiem przeżywała swój rozkwit, także pod panowaniem książąt śląskich: Henryka Brodatego i Henryka Pobożnego. Niestety, śmierć H. Pobożnego w bitwie z  Tatarami pod Legnicą w 1241 r. zakończyła okres rozwoju. Najstarszy syn Henryka, Bolesław Rogatka, dla uzyskania pomocy zbrojnej przeciw bratu Władysławowi, sprzedał
w 1249 r. część ziemi lubuskiej Brandenburczykom (Słubice, Sulęcin, Rzepin). Był to stan fatalny w skutkach dla przyszłości Państwa Polskiego.

Wkrótce musiał zrzec się pozostałej części dziedzictwa na rzecz młodszego brata Konrada,  który w 1251 r. utworzył z tych ziem Księstwo Głogowskie.

Do 1331 r. zachowało ono niezależność, lecz po śmierci księcia Przemka uznało zwierzchność lenną Luksemburgów, królów Czech i Niemiec. W XVI w. Księstwo Głogowskie wraz z całym Śląskiem przechodzi we władanie Habsurgów a od 1740 r. zostaje włączone do Prus.

Po rozbiorach Polski w 1772 r. dzielili los całego zaboru pruskiego.

Pierwsza wzmianka o Siedlisku znajduje się w akcie z 1298 r. o nabyciu kasztelanii przez Henryka Księcia Głogowskiego.

W Siedlisku znajdują się ruiny zamku. Więcej informacji o nich znajduje się tutaj.